Jo Corijn

In de loop der eeuwen is de opvoeding familiaal, tribaal of anderszins collectief georganiseerd of ten minste zo opgevat.  Kinderen werd het bestaan voorgeleefd.  Sommigen werden mét rituelen streng geborgen.  Ze waren letterlijk huisgenoten.  Andere kinderen liepen vrij rond in de natuurlijke omgeving van de levensruimte: de verzamelplaats voor de nacht.

leven is spelen

Deelname aan het leven wordt door de hoogtechnologische multinationals en digitale media voorgesteld als een bestaan in de context van een oneindig spel.  Wat is onschuldiger dan een spel?  De samenleving is een netwerk van honderdvoudig contacten leggen en liken.  Het waarachtige, complexe en dus verantwoordelijke leven mag aan de jonge speler-consument voorbijgaan.  Zijn humeur en welzijn worden bepaald door de fluctuaties van de kwantiteit van nieuwtjes in aanbieding.  Zijn oordeelsvermogen wordt voortdurend getoetst aan de perikelen en de sluipwegen die gebruikt worden om het spel te spelen.  Uiteindelijk bezwijkt de argeloze(?) schuldige(?) speler voor de massieve aandrang van de virtual reality.  Door de verslaving evolueert hij gaandeweg tot een individu dat ontoegankelijk is voor het gezag van gezin, school en het publieke forum.

Lees het volledige artikel in V.V.L.-Ideeën 50/2